De Giro Dolomiti (hutten) is inmiddels een klassieker en na vele jaren nog steeds een enorm populaire MTB trekking. Zo ook tijdens deze versie met een ‘volle groep’ mannen, 22 in totaal, die de uitdaging aangingen om samen de Dolomieten te bedwingen. Lees de avonturen van de deelnemers in dit fotoverslag.
Weergoden
Gestart werd er op zondag 25 juni in de Pederu hutte op 1550 meter aan de voet van het Fanes massief. Er werd gefietst in 5 groepen; 3 gegidste groepen en 2 GPS groepen. Na een uitgestelde start vanwege de stromende regen werd er om 9.30 uur koers gezet naar het Limo joch op 2150 meter. Het hele peloton sloeg al snel uiteen op de eerste zware beklimming van de dag en zo vormde zich op een natuurlijke manier 5 groepen die aan elkaar gewaagd waren.
Tijdens de eerste beklimming van deze Giro Dolomiti werden de benen nog wat gekoeld door de laatste regendruppels van de dag. Bij aankomst op het hoogste punt van de etappe brak gelukkig al langzaam de zon door. Zo kon men uiteindelijk finishen in de Pralongia hutte met korte mouwtjes en bloten benen.
Aangekomen in de Pralongia hutte werd er genoten van een 360 graden view over de hele Dolomieten onder het genot van een drankje geserveerd door Robert(o). De briefing vond buiten plaats op het hoogste punt van het Pralongia plateau, hier had men zicht op bijna alle aankomende etappes.
Bindelweg
De volgende morgen scheen de zon en was het kraakhelder, dat was maar goed ook want de beruchte Bindelweg moest overwonnen wonnen. Voordat men daaraan kon beginnen klommen de mountainbikers naar het hoogste punt (2450 m) van de Giro, om daar vervolgens te starten met de uitdagende Bindelweg.
Na de Bindelweg kwamen de verschillende groepen uit in het bikepark van de Pordoi, deze werd zonder enig probleem en met een grote glimlach op ieders gezicht afgedaald. De blauwe groepen reden vervolgens direct omhoog naar passo Sella, waar tevens overnacht werd. De rode groepen gingen onder begeleiding van Tom en Robert nog mee voor een uitdagende trail over een ‘ridge’ die eindigde in Canazei.
Bekijk hieronder een compilatie van dag 1 t/m 3:
Op dag 3 ging het peloton verder vanaf de passo Sella naar de Schluttershutte over de Grödenerhöheweg. We troffen het enorm met het weer, want iedereen kwam droog maar tegelijkertijd nat van het zweet boven bij de Schluttershutte op 2300 meter. Na de briefing in de warme hut werd er ter verfrissing ‘en groupe’ nog een wandeling gemaakt naar het topkruis boven de hut; weer 200 hoogtemeters in de pocket.
Hoogtemeters
Voor de vierde etappe stonden er veel meer dalende kilometers op het programma dan klimmende, een lekker intermezzo en een cadeautje voor velen. Zeker omdat je, nadat de Plose berg beklommen is de flow trail naar Brixen start en eindigt in de achtertuin van het enige hotel van de week. Dat betekende echter wel dat er op dag 5 weer veel meer geklommen moest worden dan dat er gedaald werd.
De mountainbikers waren inmiddels goed warm gefietst en draaide hun hand er niet voor om vele kilometers achter elkaar te klimmen. Tijdens de beklimming naar de Lüsner Alm kregen de fietsers het absoluut niet cadeau want de hemel brak open en hagelstenen met een diameter van 2 centimeter groot kwamen uit de lucht vallen. Gelukkig was dit niet van lange duur en kon er nadat er geschuild was onder de bomen in het bos doorgefietst worden naar de gerenoveerde Starkenfeld hutte, tenminste…
Toen de eerste groep arriveerde in de hut arriveerde gelijktijdig een vrachtwagen met nieuwe bedden en matrassen, dit zorgde voor een hoop hilariteit. Iedereen zetten letterlijk de schouders eronder en onder leiding van de chauffeur Peter werden de kamers ingericht en klaargemaakt voor gebruik.
Bubbels
Aan al het moois komt helaas een eind, zo ook aan de Giro Dolomiti. Er werd gestart met de laatste en misschien wel zwaarste etappe terug naar de Pederu hutte. De laatste etappe is een heerlijke rit en na de laatste fantastische beklimmingen voor zowel de blauwe als de rode groepen kregen alle groepen nog een verfrissende bui over zich heen. Dat deerde niemand want men wist dat de finish met ‘bubbels’ in zicht was.
Bij de Pederu hutte werd iedereen met open armen ontvangen door Peter. Er werd geproost en nog lang nagepraat in de bar van de hut. Het was een heerlijke week; ‘beste mountainbikers, bedankt!’
